رنگ سوتین در استتوس فیس بوک و حالی که از من گرفت

حرکتی در فیس بوک به راه افتاده برای افزایش هوشیاری در مورد سرطان سینه. آفرین چه خوب. دخترها در گوش هم پچ پچ می کنند که بیاید رنگ سوتینمون رو در استاتوس فیسبوک بذاریم تا بدین وسیله هم پسرها رو کنف کنیم چون نمی دونن چه خبره ، هم یادمون باشه وقتی می ریم حموم خوب سینه مبارک رو بگردیم که یک موقع سرطانی چیزی نداشته باشه.

در چند روز گزشته دختران با حیا و محجوب و آفتاب مهتاب ندیده سرزمین من هم در حرکتی حماسی اقدام به پست کردن رنگ سوتین خود در فییس بوک کردند. بهانه : افزایش هوشیاری در مورد سرطان سینه . تا همین دیروزش به جز درگوشی در این باب حرفی نمی زدن ولی امروز از صورتی تا گل باقالی بود که در استاتوس های فیس بوک هوا می شد.

راستش دروغ گفتم. از صورتی تا گل باقالی نبود. رنگها خلاصه می شد در قرمز و سیاه و بعضا صورتی و یکی دوتا هم سفید . یعنی من واقعا رنگ قهوه ای ندیدم ، یا سبز ، که برای سوتین چندان هم دور از ذهن نیستند. فکر می کنم دروغ می گفتند خواهرانم در مورد رنگ سوتینشان. می خواستند سکسی باشند. به بهانه سرطان می خواستند چاک پیرهنی باز بگزارند.

همه نوشتند. از متاهل تا مجرد. از لاشی تا محترم. می نوشتند و نیششان را هم باز می کردند بلا گرفته ها! ژستی می گرفتند که یعنی از شیطنتی که کرده اند قند توی دلشان آب شده.

کل قضیه به نظرم افتضاح بود. به نظرم چیزی آمد که سر دل همه شان مانده بود. خنده بی قیدی آمد که خیلی وقت بود می خواستند رها کنند. خوب رها می کردید! قضاوت دیگران اینقدر ترس داشت؟ یا به صرف اینکه عمل شما برای افزایش هوشیاری در مقابل سرطان سینه بود همه معذورات اخلاقی شما می شود پشم؟

راستش اول که غائله آغاز شد خوشحال شدم از این که چه پرده حیاهای بی جایی که پاره شده و جفنگیاتی که دیگر کسی تره هم برایشان خورد نمی کند، ولی کم کمک گرفته شدم.

دوست داشتم دختر های کشورم هرکاری دلشان می خواست می کردند و هر طور که دلشان می خواست زندگی می کردند بی هراس از قضاوتی که بر سرشان فرو ریزد و بی نیازی از بهانه ای که سپری شود در مقابل این قضاوتها.

پیشتر از آن البته ، کاش قضاوت نمی کردیم.